Suspended decay huizen in Europa
Wat is suspended decay? Bij suspended decay wordt een historische plek geconserveerd, precies zoals het op een bepaald moment was. Niets wordt opgepoetst of teruggebracht tot nieuwstaat. Niet alleen het waardevolle wordt tentoongesteld.
In het Mastboomhuis is de tijd in 1999 stilgezet. Het is precies zoals Henri Mastboom het heeft achtergelaten. In Nederland is het Mastboomhuis enig in zijn soort. Alleen buiten de grenzen vind je vergelijkbaar erfgoed. Drie van deze historische huizen lichten we uit.
In Mr. Straw’s House, beschreven door leefden de broers Walter en William Straw.
Walter en William groeiden op in Worksop, een mijnwerkersstadje ten noorden van Sheffield. Walter bleef altijd in het huis waar zij waren opgegroeid, en nam ook de kruidenierswinkel van zijn ouders over. William vertrok naar Londen voor studie en doceerde er ook korte tijd.
Toen William terug huiswaarts keerde, trok hij bij zijn broer in. Hij ontfermde hij zich over het huishouden, en zo kabbelde het leven voort. Vrije tijd vulden de broers met wandelen, archeologie en kerkbezoek. Huwelijk en nageslacht bleven uit.
In 1990 overleed William als laatste Straw en kwam het huis in het bezit van de National Trust. Zij ontdekten een “ordinary house, but extraordinary home,” waar het jaar 1939 nog springlevend bleek. En zo werd het geconserveerd, in suspended decay.
Dankzij de zuinigheid van de broers, die geen enkele behoefte voelden om te moderniseren, biedt Mr. Straw’s House een prachtig inzicht in het alledaagse leven van de Engelse middenklasse in de vroege 20e eeuw.
In Musée Nissim de Camondo (Parijs) gaan pracht en tragiek hand in hand.
Het is 1870. De joodse bankiersfamilie Camondo vestigt zich in Parijs. Ze betrekken een spectaculair stadspaleis aan het Parc Monceau. Moïse de Camondo woont er vanaf zijn tiende. Zijn ouders bewegen zich in hogere kringen en genieten volop van de Parijse belle époque.
In 1911 is het stadspaleis van Moïse en zijn gezin. Met een verbouwing trekt hij de lijn van zijn ouders stevig door. Journalist Pierre Assouline beschrijft het prachtig: het gezin Moïse resideert in ‘verblijven die het privilege hebben de Arc de Triomphe te mogen tutoyeren.’
Moïse’s zoon Nissim is piloot en dient tijdens de eerste wereldoorlog. In 1917 sneuvelt hij. Nissim is neergehaald tijdens een verkeninngsvlucht. Moïse is ontroostbaar en trekt zich terug uit het openbare leven. Het huis verandert in een gedenkplaats.
In 1935 overlijdt Moïse. In zijn testament heeft hij laten optekenen dat niets in of aan het huis verplaatst of verwijderd mag worden. Net als het Mastboomhuis, wordt het stadspaleis bevroren in de tijd.
Calke Abbey staat in het Engelse Calke, een gehucht tussen Sheffield en Birmingham.
Het is Britse folklore: het rijke leven in een country house. Calke Abbey is een prachtexemplaar, één van de weinige landhuizen die goed bewaard is gebleven. Eeuwenlang was het in bezit van de familie Harpur familie. In 1985 is het overgedragen aan de National Trust, vooral omdat de belastingdruk nogal hoog was opgelopen.
Wat de National Trust in handen kreeg, was een country house dat sinds 1880 amper aangeroerd was. Veel kamers waren al decennialang afgesloten. Ze kozen voor suspended decay en voerden alleen noodzakelijke herstelwerkzaamheden uit. “we’ve decided to preserve these rooms as they were found.”
In Calke Abbey werd voor de familie Harper een appartement gerealiseerd. In 1999 kwam Airmyne Harpur-Crewe te overlijden, en ging het bezit over naar een verre neef, een nietsvermoedende Amerikaanse lumberjack. De toen 74 jarige Andrew Johnson reageerde koeltjes: “I have never lived in a 100-room house so I don’t know what I have been missing.”